تاریخچه لباس عروس
در قدیم خانواده‌های ثروتمند سلطنتی از پارچه‌های گران قیمت مانند مخمل، ابریشم، حریر یا پارچه‌هایی که از نخ طلا و نقره بافته می‌شد برای لباس عروس استفاده می‌کردند.
پارچه‌ها با دست ریسیده می‌شد، بافته می‌شد و خشک می‌شد، و در نتیجه استفاده اقتصادی و صرفه جویانه از پارچه معمول بود.
دامن‌ها را به شکل جمع، بزرگ و پف کرده درست می‌کردند، طول آستین‌ها تا زمین ادامه داشت و دنباله دامن در پشت لباس عروس به طول چند متر کشیده می‌شد.
رنگ‌های استفاده شده هم گرانبها و با شکوه بود.
افراد ثروتمند قادر بودند رنگ‌های گران قیمتی همچون قرمز، ارغوانی و مشکی را تهیه کنند.
به طور معمول لباس عروس با جواهرات قیمتی از قبیل: الماس، یاقوت سرخ، یاقوت کبود، زمرد و مروارید تزئین می‌شد.
بنابراین عروس در لباس خود در برابر تابش آفتاب می‌درخشید.
گاهی اوقات لباس عروس چنان با جواهرات پوشیده می‌شد، به طوری که پارچه لباس در زیر آن‌ها پنهان می‌شد.
در قرن پانزدهم زمانی که شاهزاده مارگارت در انگلستان ازدواج کرد
لباس او به حدی سنگین بود که نمی‌توانست حرکت کند و به کمک دو نفر به کلیسا برده شد.
در گذشته، رنگ آبی نمادی از پاکدامنی بود و به همین دلیل در گذشته بسیاری از زنان رنگ آبی را برای لباس روز عروسی شان انتخاب می‌کردند.
در حقیقت ملکه ویکتوریا با انتخاب رنگ سفید برای لباسی که برای روز ازدواج ش تهیه می‌شد
تغییراتی را در این عرصه ایجاد کرد که همچنان تا به امروز باقی مانده است.
رنگ لباس عروس در سایر فرهنگ ها
با توجه به تاریخچه لباس عروس در هند بسیاری از دخترخانم‌ها در مراسم ازدواج‌شان لباس عروسی قرمز می‌پوشند
که نشانی از مبارکی و فرخندگی است.
در چین و بسیاری کشور‌های شرق آسیا نیز وضع به همین منوال است. به نظر چینی‌ها رنگ قرمز رنگ شانس است و می‌تواند ارواح خبیث را دور سازد.
در ژاپن مانند کشور‌های غربی رنگ لباس عروس سفید است، تفاوت در این است که برای آن‌ها رنگ سفید نشانه آغاز یک سفر جدید است.
